Dit is het debuut van de Amerikaanse bassist/componist Timothy Norton, behalve Norton op bas horen we Josh Evans (trompet), Jerome Sabbagh (saxofoon), Leandro Pellegrino (el. gitaar), Randy Ingram (piano) en Kush Abadey (drums). Het album is geïnspireerd op Plato’s Phaedrus dat gaat over een dialoog tussen Socrates en Phaedrus. Ook op dit album is er sprake van een dialoog tussen de musici hetgeen resulteert in prima muziek die we gemakshalve maar indelen bij de postbop. Op een na zijn alle composities geschreven door Timothy Norton. Als bewoner van Brooklyn en met connecties met het Jazz Lincoln Center heeft hij een flinke reputatie opgebouwd als bassist en componist.

Het album begint met “Couple of Plebs” een fraaie titel voor een interessante compositie die gelijk duidelijk maakt dat we hier te maken hebben met een zestal uitstekende muzikanten. Het is een verstild nummer met fraaie solo’s van Pellegrino en Sabbagh, duidelijk vallen ook de gestileerde harmonieën in de muziek op. “Saba Saba Bachu Bachu” begint met een solo van Norton waarbij onmiddellijk het warme geluid van zijn bas opvalt, een kruising tussen het weelderige spel van Christian McBride en de melodieusheid van Larry Grenadier. De opvallende titel is afgeleid van het gebrabbel van Norton’s nichtje van twee jaar. Er zijn meer van dit soort titels zoals “Ergo the Boogeyman”, ”It’s Five O’Clock Somewhere” en “Baccari Rambo”.

Het eerst genoemde nummer is een fraai opgebouwde compositie met excellent gitaarspel van Pellegrino en natuurlijk, zoals in de meeste nummers, ruimte voor heerlijk soleren van Norton dat hier veel weg heeft van het robuuste spel van maestro Mingus. In Kings’s Inn” neemt saxofonist Jerome Sabbagh het initiatief met doorwrocht spel, zo komen alle bandleden wel een keer aan de beurt om hun kunne te bewijzen. Het hele album ademt de sfeer van het Blue Note repertoire uit de jaren ’60 en dat bedoel ik niet negatief in de zin van ouwe koek, nee in mijn oren was dat de droomtijd van rijen onmisbare lp’s die in iedere jazzcollectie thuis horen. Ik heb dus met veel plezier geluisterd naar “Visions of Phaedrus” en ik hoop dat velen mijn mening delen, voordat ik het vergeet in het afsluitende “Isle of Fogo” schitteren zowel Randy Ingram als Josh Evans, de laatste in pure Freddie Hubbard stijl, vol power.

Jan van Leersum.